روز ها ميگذرد اما ...

                    شايد تلخ يا شايد هم بدتر

نميدانم كي اما ميدانم ميگذرد روز تنهايي من

امروز من زيبا نبود

شايد خود نا زيبايش كردم

شايد اين پندار من است و ديگر هيچ اما

هر چه كه بود زيبـــــــــا ي زيبــــــــــا نبود

آسمان امروز آبي نه ابري هم نبود

از آسمان شراره هاي غم ميبارد

تنهايي من زيرك است

هر وقت كسي ميآيد ميرود پشت نقاب چهره ام قايم ميشود

هيچ نميگويد و سروصدا هم نميكند

اما

وقتي كه من به پندار خودم خوشحال از رفتن تنهايي ام هستم

آرام آرام ميآيد ،

پشت يك قهقهه كمين ميگيرد

تا كه قهقهه به دهانم رسيد

آنرا همانجا خفه ميكند و ...

فقط ميماند من و تنهايي من

و دوباره از نو